Skip to content

Door de regen

Een gure dag, de weersverwachting was optimistischer dan de realiteit, en zo kan ook het leven soms zijn. Wandelen door de regen, de wind aan je voelen trekken, weinig zicht. Brillen met druppels vervagen het zicht, de bril af is dan deels een oplossing. Regenbroek aan, lange jas, capuchon over het hoofd. 

Zicht

Het weer doet iets met ons zicht. Gefocust op het pad lopen we door de regen, de modder onder onze voeten, een jas niet zo waterdicht als gehoopt. Door de regen, de grijze wolken en onze capuchons versmalt de blik, we raken meer naar binnen gekeerd. Onderweg schuilen en pauzeren we even in een kerkje, in Walbeck is alles dicht en gaat de afroepbus pas anderhalf uur later. We bellen een taxi die ons weer naar Kevelaer brengt en rijden warm terug naar huis. 

Verder

Nu we weten dat we verdwaald zijn
blijft ons alleen deze plek.

Regen, tot aan de horizon regen
en een zee van grijs-groene heuvels,
golven van bos na bos.

Onze kaarten hebben we achtergelaten,
ergens, niet boos, niet weemoedig:

ze vertelden ons wat we al wisten,
waar we vandaan kwamen.
Niet waar we waren.

Op het punt nu van verder te gaan
en niet weten hoe, niet weten

van het geritsel, de geuren, het duister
onder de bomen, het geschreeuw
in de verte, de verdwijnende
sporen, niet weten
wat het betekent.

Onze gezichten zijn koud en strak,
glad van de regen, alsof we huilen.

Het is geen huilen, het zijn alleen
regen en huid.

Grijs-groene golven van bos na bos,
daarin zullen we verdwijnen.

Daaruit zullen we terugkeren,
maar dat zullen wij niet meer zijn.

Wie dat zijn weet niemand.

Rutger Kopland